Leo met kerk in actie in Oeganda 26 oktober

Vandaag ben in met een klein groepje met de K.C.V. weg geweest. De afkorting staat voor Katakwi Children Voice. We reden eerst naar een dorpje in de binnenlanden  over paden die zonder 4 wheel drive niet te berijden zijn. We werden opgewacht door ca 50 kleine kinderen die maar door bleven zingen. We begrepen dat we te vroeg waren en dat de omringende dorpen nog moesten arriveren dus die kinderen bleven maar zingen. Een welkom werd gegeven door de chief van de gemeenschap.Nadien weer zingen en dansen totdat de omringende dorpen waren gearriveerd. Toen kon het echte feest beginnen. Ieder dorp zong en danste voor ons en gelukkig stond er een jongen bij ons die ons vertelde wat ze zongen. Het varieerde van welkom bij ons in het dorp en we zijn zo blij dat jullie er zijn, we zijn dankbaar dat we naar school kunnen dankzij jullie enz. Het dorpje heet Nakwakoa en was de enige in de regio die een schooltje had. Sommige dorpen liggen 6 km daar vandaan en de ouders komen dan met de kleine kinderen lopend daar naar toe. De ouders blijven in dat dorp totdat de school voorbij is. Ze blijven op dat schooltje tot ze ongeveer 8 jaar zijn en dan gaan ze lopend naar een andere school wat op 7 km afstand ligt. Deze primaire school bied ze verder onderwijs en ze verblijven daar 3 maanden zonder dat ze naar huis gaan. De ouders mogen ze onbeperkt bezoeken. Het is een traject wat soms veel inspanning van die organisatie vergt om die ouders te overtuigen dat die kinderen naar school moet voor een betere toekomst .Ook wij zijn naar zo,n school geweest waar we moesten schuilen voor een harde plensbui. Daar konden we kennismaken met 7 kinderen uit het dorp waar we geweest zijn en ze waren herkenbaar aan de shirts met de logo van Kerk in Actie. Vandaar uit gingen we met een blij gevoel terug naar Moroto. Het is de laatste dag hier en we namen toch wat emotioneel afscheid van onze gidsen. Bij het afscheid mochten we nog wat zeggen als je dat wilde. Het bleek wel dat van onze reisgroep veel bewondering en respect was naar deze mensen om toch maar door te gaan als het niet vanzelf ging.. Morgen reizen we naar Gulu en dat betekend een hele dag in de bus hobbelen. Maar dat geeft niet want we willen niog meer zien en ontdekken van dit prachtige la